En wat hebben we geleerd?

Zaterdag ben ik een maand in Huelva! Wat gaat de tijd toch snel... Het is dus tijd voor een lijstje van ondervindingen naar een maand in Spanje wonen. Wat hebben we deze maand geleerd?

Ten eerste: de Spanjaarden leven op een volledig ander ritme dan de Belgen. Het leven komt hier 's morgens pas traag op gang, maar 's avonds blijft iedereen hier ook langer op. Het is hier niet raar om nog kinderen te zien voetballen op straat rond 22u, terwijl de kindjes in België na Tik-Tak al in hun bed vliegen. Ook de uren om te eten zijn hier helemaal anders (ja ja, bereid je maar al voor nonkel Luc ;)): middageten gebeurt hier pas vanaf 14u en 's avonds gaat iedereen rond 21u iets eten. Ik vond het nog vrij makkelijk om me daaraan aan te passen.

Ten tweede: Spanjaarden kunnen niet overweg met buitenlandse namen! Ik ben hier namelijk al bekend onder 3 namen: 1/ Valerie Dumortier, dat is mijn echte naam (duuh) en staat op mijn paspoort en zo zit ik ook in de databank van school (hoop ik); 2/ Valerie Georges, dat hebben ze van mijn naam gemaakt bij de busmaatschappij terwijl ik nochtans een blaadje moest invullen! Ik ben er vrij zeker van dat ik bij 'nombre' Valerie George J en bij 'apellidos' Dumortier heb geschreven zodat ze mijn paspoort zeker niet verkeerd zouden lezen; en 3/ Valerie Dumorsier, dat heeft onze lieve Isabel van het International Office van mijn naam gemaakt, ook al heb ik mijn Application Form getypt opgestuurd. Ahja, typisch Spaans zeker :).

Ten derde: het weer is hier zelfs midden oktober nog ge-wel-dig! Er staan nu helaas een paar mindere dagen voor de deur, maar erna zal het kwik toch weer tot een 23 graden klimmen. We zijn het er denk ik allemaal wel over eens dat ik er hier van moet profiteren, want in België is het blijkbaar 'gene vetten'.

Ten vierde: vergeet niet op tijd een nieuwe gasfles te bestellen, anders loop je het risico dat je in het weekend zonder warm water valt. Daar zijn we helaas dit weekend in geslaagd. Al kunnen we het misschien wel een beetje op de huisbazen steken, want die hadden ons wijsgemaakt dat we 2 volle gasflessen hadden gekregen.

Ten vijfde: alle Spaanse venten (jong en oud) gapen hier naar alle vrouwen die passeren. Of ze nu dik of dun, groot of klein zijn, dat maakt hen allemaal niet uit. En vooral: ze zijn er helemaal NIET subtiel in.

Ten zesde: Spanjaarden zijn niet snel met iets in orde en zijn vaak overal te laat. Oké, dat wist ik eigenlijk al, maar van de universiteit had ik toch wel iets anders verwacht. De eerste week mocht ik maar liefst 3 keer naar school gaan vooraleer ik een voorlopige studentenkaart had en dat terwijl ze op voorhand wisten hoeveel Erasmusstudenten er waren, dus hoeveel kopieën ze nodig hadden. Afgelopen week ontdekte ik ook dat ik niet in de databank met studenten zat en dat is noodzakelijk om je te kunnen inschrijven. Ze waren mijn Aplication Form 'kwijtgeraakt'. En ik nog mijn best doen om dat aangetekend te verzenden... Ik zou er maar best aan wennen zeker?

Ten laatste: de mensen zijn hier suuuper superlief! Om het aan te tonen met een voorbeeld: toen Febe en Stephanie vorige week op bezoek kwamen, besloot ik een beetje op het laatste moment dat we een halte vroeger uit de bus konden stappen. Ik kon nog net uitstappen, maar Febe en Stephanie stonden voor een gesloten deur. Dus begonnen alle mensen op de bus te roepen naar de buschauffeur om de deur terug open te doen. Echt fantastisch!

Kort samengevat: ik voel me hier al goed thuis. Gelukkig krijg ik de komende weken bijna elk weekend ofwel bezoek of ik ga zelf ergens op bezoek, dus heimwee kan daarmee wel wat beperkt worden ;). Als ik mijn vrienden, liefje en familie allemaal naar hier zou kunnen lokken, dan zou ik hier wel nog willen wonen :).